| در سال ۱۹۷۶، یکی از خاص‌ترین و جذاب‌ترین مقاصد برای غذا خوردن، ملاقات و سرگرمی در قلب نیویورک افتتاح شد: رستورانی با نام با مسمّای «پنجره‌ای به سوی جهان» (Windows on the World).
به گزارش ؛ این رستوران در طبقه ۱۰۷ برج شمالی مرکز تجارت جهانی قرار داشت و به خاطر پنجره‌های بزرگ و سراسری خود که مناظر بی‌نظیر و تماشایی از منهتن، بروکلین و نیوجرسی را به نمایش می‌گذاشتند، بسیار مشهور بود.
این رستوران شامل چندین بخش مختلف بود: رستوران اصلی، رستوران کوچکتری به نام وایلد بلو، و یک کافۀ پرطرفدار و پر جنب و جوش. همچنین این مکان امکاناتی نظیر اتاق‌های کنفرانس و ضیافت در طبقه ۱۰۶ داشت که برای رویدادهای خصوصی مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
این رستوران توسط جو باوم، رستوران‌دار معروف، و با طراحی اولیه وارن پلاتنر ساخته شده بود و فضایی بزرگ به مساحت ۵۰ هزار فوت مربع در برج شمالی را اشغال کرده بود.
اتاق ناهارخوری اصلی این رستوران به سمت شمال و شرق قرار داشت و منظره‌ای شگفت‌انگیز از افق منهتن را به مهمانان ارائه می‌داد.
یکی از ویژگی‌های جالب این رستوران رعایت پوشش رسمی بود؛ پوشیدن کت برای آقایان اجباری بود. کسانی که بدون کت می‌آمدند، حتی اگر رزرو داشتند، باید یا در کافه می‌نشستند یا از کت‌های امانتی رستوران استفاده می‌کردند.
در بخش جنوبی رستوران، وایلد بلو تجربه‌ای صمیمی‌تر برای مهمانان فراهم می‌کرد و کافه نیز در بخش‌های جنوبی و شرقی برج امتداد داشت.
از پنجره‌های بزرگ کافه، مهمانان می‌توانستند مناظر بی‌نظیری از جنوب منهتن، از جمله تلاقی رودخانه‌های هادسون و ایست، پارک ایالتی لیبرتی، جزیره الیس، استاتن آیلند و پل وررازانو-نرو را تماشا کنند.
تا سال ۲۰۰۰ که آخرین سال کامل فعالیت این رستوران بود، «پنجره‌ای به جهان» به پردرآمدترین رستوران ایالات متحده تبدیل شده بود و درآمدی قابل توجه معادل ۳۷ میلیون دلار در سال داشت.
در روز ۱۱ سپتامبر، این رستوران در حال سرویس‌دهی معمول صبحانه و میزبانی یک کنگره فناوری مالی بود. در ساعت ۸:۴۶ صبح، هواپیمای پرواز شماره ۱۱ خطوط هوایی امریکن به برج شمالی برخورد کرد و طبقات ۹۳ تا ۹۹ را نابود کرد.
این برخورد تمامی مسیرهای فرار را قطع کرد و باعث شد هیچ‌کس از طبقات بالای محل برخورد نتواند فرار کند. تمامی افرادی که در رستوران حضور داشتند، بر اثر استنشاق دود، آتش‌سوزی، سقوط از ارتفاع یا فروریختن برج جان باختند. شاهدان عینی گزارش دادند که حداقل پنج نفر از پنجره‌های رستوران سقوط کردند یا پریدند.
در سال‌های پایانی فعالیت، این رستوران نقدهای مختلفی دریافت می‌کرد. روت ریچل، منتقد غذا در نیویورک تایمز، در سال ۱۹۹۶ نوشت که هرچند «پنجره‌ای به جهان» بیشتر به خاطر مناظر فوق‌العاده‌اش شناخته می‌شود، اما حتی سخت‌گیرترین غذاخوران نیز می‌توانند از تجربه حضور در یکی از برجسته‌ترین جاذبه‌های گردشگری نیویورک لذت ببرند. او به این رستوران دو ستاره از چهار ستاره داد که نشان‌دهنده کیفیت «بسیار خوب» بود، نه «عالی» یا «فوق‌العاده».
ویلیام گریمز نیز در کتاب خود به نام اشتها نوشت: «در این رستوران، غذای اصلی خودِ نیویورک بود».
