در لندن در دهه 1800 چنین بود. با وقوع انقلاب صنعتی در قرن گذشته و تغییر کامل ساختار جامعه همانطور که اتفاق افتاد، لندن رشد کرد و رشد کرد. اندازه آن افزایش یافت تا اینکه در اواخر دهه 1800، شهر با بحران شدید بی خانمانی مواجه شد.
این جوی بود که منجر به تشکیل شاخه ای از کلیسای پروتستان مسیحی شد که ارتش نجات را تشکیل داد. ارتش سالی که توسط ویلیام و کاترین بوث در سال 1865 تأسیس شد، برای کمک به فقرا و افراد بی بضاعت لندن ایجاد شد.
پناهگاه‌های سپاه رستگاری در دهه 1880 یک راه‌حل پیشگامانه برای مقابله با بی‌خانمانی در دوران انقلاب صنعتی به شمار می‌رفتند و تأثیر مهمی در بهبود وضعیت زندگی هزاران نفر داشتند. این رویکرد ترکیبی از بشردوستی، مدیریت بحران، و تعالیم اخلاقی بود که همچنان الهام‌بخش فعالیت‌های خیریه مدرن است.
با وقوع یک بیماری همه گیر میان بی خانمان ها، ارتش رستگاری شروع به کمک کرد. اگرچه روشی که که در پیش گرفتند؛ امروزه کمی عجیب به نظر می رسد…
سرپناه تابوت با قیمت 4 پنی
ردیف تخت های جعبه ای به شکل تابوت که به تخت های چهار پنی هم معروف بودند؛ پاسخ ارتش رستگاری به درخواست بی خانمان ها بود. این تابوت ها یکی از اولین پناهگاه های بی خانمان ها بود که تا آن زمان ایجاد شد. این تسهیلات که به عنوان تابوت چهار پنی یا خانه تابوت شناخته می شود، به افراد بی خانمان این فرصت را می داد که چهار پنی بپردازند و در یک تخت چوبی تابوت مانند که روی آن یک برزنت برای پوشش گذاشته شده بود بخوابند.
هزینه چهار پنی باعث می‌شد که این خدمات برای قشر بسیار فقیر نیز در دسترس باشد. در آن زمان، این مبلغ معادل یک وعده غذای ارزان یا یک لیوان نوشیدنی بود، بنابراین بسیاری از افراد می‌توانستند از این پناهگاه استفاده کنند.
در حالی که ارتش رستگاری تخت‌های واقعی را با قیمتی بسیار بالاتر ارائه می‌کرد، تابوت‌های چهار پنی به دلیل قیمت بسیار پایین‌شان، مورد علاقه بی‌خانمان‌های لندن در دهه ۱۸۰۰ بود.
اجازه دهید درباره این تابوت های 4 پنی بیشتر صحبت کنیم. با هزینه چهار پنی، افراد زیادیاز بی خانمان ها شانس گذراندن یک شب را دراز کشیده، در یک تخت، در سالنی خشک و گرم با پتو داشتند. گفته می‌شود، اگر یک فرد بی‌خانمان نمی‌توانست این چهار پنی را بپردازد، مکان‌های دیگر… کمتر آرام‌تر… برای اقامت در ارتش رستگاری وجود داشت.
تابوت‌های چهارپنی یکی از نمادهای تلاش بشردوستانه در دوران انقلاب صنعتی بودند و نشان‌دهنده وضعیت اسفناک فقرا در آن زمان هستند. این مدل بعدها به شکل پناهگاه‌های مدرن‌تر و مجهزتر تکامل یافت.
نیمکت یک پنی
این نیمکت مخصوص آن دسته از افراد بی خانمانی بود که فقط یک پنی داشتند. آنها اجازه داشتند شب خود را در یک نیمکت چوبی بگذرانند و از زمستان سرد لندن نجات پیدا کنند. با این حال، بی‌خانمان‌هایی که روی این نیمکت‌ها می‌نشستند، اگر فقط یک پنی پرداخت می‌کردند، اجازه نداشتند بخوابند.
این قانون توسط کارمندان پناهگاه اجرا می‌شد که شب‌ها میان نیمکت‌ها پرسه می‌زدند و مطمئن می‌شدند کسانی که فقط یک پنی پرداخت کرده‌اند، نخوابیده باشند.
در این مکان‌ها معمولاً خبری از غذا یا امکانات دیگر نبود. افراد فقط اجازه داشتند که بنشینند و در محیطی سرپوشیده شب را سپری کنند. این شرایط بسیار ابتدایی بود و اغلب با ازدحام زیاد همراه بود.
خماری دو پنی
(Two-penny Hangover) یکی دیگر از سرپناه‌های اضطراری و ارزان‌قیمت بود که در اواخر قرن نوزدهم، به‌ویژه توسط سپاه رستگاری، برای بی‌خانمان‌ها فراهم می‌شد. این نوع سرپناه به دلیل شرایط خاص و نامتعارف خود شهرت یافت.
در خماری دو پنی، هیچ تخت یا نیمکتی برای دراز کشیدن وجود نداشت. به جای آن، یک طناب ضخیم در ارتفاع مشخصی در اتاق نصب شده بود، و افراد اجازه داشتند به این طناب تکیه کنند یا روی آن خم شوند تا شب را به‌اصطلاح “بخوابند”. طناب باعث می‌شد که افراد بتوانند حالت نیمه‌نشسته و نیمه‌خوابیده‌ای داشته باشند.این بدان معنا بود که بی خانمان هایی که دو پنی پرداخت می کردند، می توانستند روی طناب ها در موقعیت راحت تری آویزان کنند.
مطمئناً این وضعیت بهتر از بیدار نشستن پشت یک نیمکت در تمام شب است. نحوه بیدار شدن شما در دو پنی خماری بدتر از صدای بلند ساعت زنگ دار گوشی هوشمند شما است. ساعت پنج صبح، مأموران پناهگاه راه می‌رفتند و طناب‌ها را می‌بردند تا افراد بی‌خانمان که خوابیده بودند، احتمالاً با صدای بلند، روی زمین بیفتند تا پناهگاه را ترک کنند.
نام “خماری دو پنی” از حالت خم‌شده و ناراحت افراد روی طناب گرفته شده بود. این وضعیت به شکلی بود که افراد نمی‌توانستند به‌طور کامل استراحت کنند و اغلب در پایان شب احساس خستگی و کوفتگی داشتند، شبیه به حالتی که افراد در خماری تجربه می‌کنند.
پایان تابوت چهار پنی
اگرچه پناهگاه های Four Penny Coffin با استانداردهای امروزی بسیار ناکافی به نظر می رسند، اما بدون شک نقش اساسی در کمک به بسیاری از افراد بی خانمان بدبخت برای زنده ماندن در زمستان های سخت لندن داشتند. هنگامی که پارلمان شروع به پرداخت از جیب خود برای کمک به بی خانمان های لندن کرد، ارتش نجات شروع به بستن پناهگاه های بی خانمان های آنها کرد.
اگرچه تابوت‌های چهار پنی دیگر وجود نداشتند، میراث آنها به عنوان یکی از اولین پناهگاه‌های بی‌خانمان‌ها تا به امروز همچنان پابرجاست.
ارتش رستگاری هنوز وجود دارد و در نهایت به یک موسسه خیریه مشهور در سراسر جهان تبدیل می شود و به فقرا و نیازمندان در سراسر جهان کمک می کند.
کوتاه درباره سپاه رستگاری
سپاه رستگاری یک مذهب مسیحی و سازمان خیریه بین‌المللی است که ساختاری نظامی گونه دارد که توسط ویلیام بوث در سال ۱۸۶۵ برای ترویج دین مسیح در میان توده مردم، در انگلستان تأسیس گردید. این سازمان در سراسر جهان ۱٫۵ میلیون نفر عضو دارد.
سپاه رستگاری با هدف ترویج آموزه‌های مسیحیت و ارائه خدمات بشردوستانه تأسیس شد. این سازمان در بیش از ۱۳۰ کشور فعالیت دارد و خدمات گسترده‌ای از جمله کمک به افراد بی‌خانمان، پشتیبانی از آسیب‌دیدگان بلایای طبیعی، و برنامه‌های آموزشی ارائه می‌کند.
ساختار شبه‌نظامی سپاه، شامل درجات و یونیفرم‌ها، به مدیریت کارآمدتر فعالیت‌های آن کمک کرده است. این سازمان علاوه بر کارهای خیریه، به‌عنوان یکی از نهادهای مهم تبلیغ مسیحیت در سطح جهان شناخته می‌شود. در سال ها آغازین تشکیل، سپاه رستگاری چندین برنامه و خدمات را برای بی‌خانمان‌ها و نیازمندان ارائه داد، از جمله:
پناهگاه‌ها و سرپناه‌های شبانه: سپاه رستگاری سرپناه‌های ارزان‌قیمتی را برای بی‌خانمان‌ها ایجاد کرد که افراد می‌توانستند در آنجا شب را سپری کنند و از یک وعده غذای گرم برخوردار شوند.
غذا و لباس رایگان: برای مقابله با گرسنگی و فقر شدید، سپاه غذا، لباس، و دیگر نیازهای اساسی را به صورت رایگان یا با هزینه کم در اختیار فقرا قرار می‌داد.
حمایت‌های معنوی و مذهبی: سپاه تلاش می‌کرد تا افراد آسیب‌دیده را از طریق آموزش‌های معنوی و موعظه‌های مذهبی به زندگی بهتر هدایت کند.
برنامه‌های بازتوانی: در کنار کمک‌های فوری، سپاه رستگاری به افراد کمک می‌کرد تا مهارت‌های شغلی کسب کنند و به بازار کار بازگردند.
رسیدگی به مسائل اجتماعی: سپاه رستگاری علاوه بر ارائه کمک‌های مستقیم، به مقابله با مشکلات اجتماعی از جمله اعتیاد به الکل و خشونت خانوادگی می‌پرداخت.
این اقدامات در زمان خود به ویژه در شهرهای صنعتی مانند لندن که با فقر گسترده‌ای روبه‌رو بودند، تأثیر زیادی داشت و موجب شد سپاه رستگاری به عنوان یک نیروی مهم اجتماعی و مذهبی شناخته شود.
منبع: چشمک
